Ian G. Barbour, w swojej klasycznej już książce, bada trzy zagadnienia, które pozwalają naświetlić specyfikę języka religii: zróżnicowanie funkcji języka, roli modeli w języku nauki i religii oraz roli paradygmatów. Paradygmaty są wzorcowymi sposobami prowadzenia badań naukowych, zawierającymi zbiór przyjmowanych założeń, które stają się tradycją badawczą, dopóki nie zostaną zastąpione przez nowe, oparte na innych założeniach.
Autor dochodzi do wniosku, że zarówno język nauki, jak i język religii dostarczają wiedzy o rzeczywistości opartej na doświadczeniu. Pod względem rozpoznania danych i kryteriów tego doświadczenia filozof religii może się wiele dowiedzieć poprzez przyjrzenie się temu, jak funkcjonuje nauka.
